Brachyterapia jest formą radioterapii, w której pierwiastki radioaktywne (iryd lub cez) są umieszczane bezpośrednio w ciele, albo w kontakcie z guzem, albo w samym guzie. Pozwala to na napromieniowanie guza bezpośrednio i w dużych dawkach. Dzięki temu wysoce ukierunkowanemu działaniu, efekty uboczne są zredukowane.
W zależności od położenia źródeł radioaktywnych, istnieją dwie formy brachyterapii
Terapia plejotokurczowa (brachyterapia endokawitacyjna lub endoluminalna): źródła radioaktywne są umieszczane w naturalnej jamie, w kontakcie z napromienianą tkanką. Dotyczy to w szczególności brachyterapii utero-pochwowej stosowanej w leczeniu raka szyjki macicy lub pochwy. Źródła radioaktywne są umieszczane w aplikatorze umieszczonym w pochwie;
Brachyterapia śródmiąższowa lub brachyterapia endokrynologiczna: radioaktywne źródła są wszczepiane do tkanki, w samym sercu guza, za pomocą cienkich cewników. Technika ta może być stosowana zwłaszcza w przypadku guza języka, prostaty, odbytu.
Główne zasady
Brachyterapia opiera się na zasadach radioterapii, czyli leczenia wykorzystującego promieniowanie, czyli „promienie”, do niszczenia komórek nowotworowych poprzez blokowanie ich zdolności do namnażania się. Brachyterapia stanowi 5% zabiegów radioterapii.
Wskazania do brachyterapii
Brachyterapia jest możliwa w przypadku niektórych zlokalizowanych nowotworów o określonych wskazaniach:
- nowotwory ginekologiczne: rak pochwy, rak szyjki macicy, rak endometrium;
- rak prostaty;
- rak penisa;
- rak języka, migdałków;
- rak piersi;
- raki skóry;
- rak oskrzeli;
- rak przełyku;
- rak odbytu.
W zależności od wskazania, brachyterapia może być stosowana w celu zniszczenia ostatnich komórek nowotworowych po chirurgicznym usunięciu guza, lub na samym guzie. Czasami jest ona połączona z konwencjonalną radioterapią. Więcej informacji na temat zdrowia znajdziesz na drmedicus.pl.
Historia brachyterapii.
Początki brachyterapii sięgają roku 1901, kilka lat po odkryciu radioaktywności. W 1905 roku rozpoznano dobroczynne działanie promieni radu na nowotwory skóry i szyjki macicy. W latach dwudziestych XX wieku, we współpracy z laboratorium Curie, radioaktywne igły były nakładane na chore tkanki lub na uformowane wsporniki przystosowane do miejsc, które miały być leczone.
